režija, adaptacija: Dejan Projkovski

Dramaturgija: Dragana Tripković
Scenografija: Valentin Svetozarev
Muzika: Goran Trajkoski
Kostimografija: Katarina Vukčević
Scenski pokret i koreografija: Tamara Vujošević Mandić

Igraju:

Lazar Dragojević – Petručio
Milica Majkić – Katarina
Pavle Bogojević – Lućenco
Vanja Jovićević – Bjanka
Omar Bajramspahić - Tranio/Gospa/Udovica
Pavle Popović – Hortenzio
Stefan Vuković - Grumio/Učitelj
Božidar Zuber – Batista
Goran Slavić - Slaj/Vinćenco
Nemanja Todorović*- Gremio
Vukan Pejović – Biondelo
Lara Dragović - Karcia/Krojač
Tatjana Torbica - Hostesa

*Student Fakulteta dramskih umjetnosti - Cetinje, studijski program Gluma u klasi profesora Branimira Popovića
Trajanje: 150 min.

REČ REDITELJA

„Šekspir je ceo univerzum koji sam po sebi sadrži sve odgovore na prošlost, dileme i pitanja sadašnjosti i proročanstva budućnosti. Tekst „Ukroćena goropad” napisan je u doba kasne renesanse, ali udahnjuje našu modernost kroz teme i probleme drame, koje su zapravo sastavni dio i naših života.

Kami je pisao o pobunjenom čovjeku, u svom maskulinarnom ključu, ali ja to čitam i kao apsurd žene, nostalgiju žene, lucidnost žene, kao pobunjenost žene u potrazi za smislom u ovom svijetu. Sa jednom suptilizacijom: ako se Kamijev čovjek osjeća kao stranac u dodiru sa svijetom koji ćuti, i koji ga NE kažnjava zbog njegove pobune i upornosti, žena se susreće sa MUŠKIM svetom i oseća besmislenost i čak neprijateljstvo tog sveta prema njoj. Taj svet KAŽNJAVA, za razliku od Kamijevog sveta u kome se uglavnom muškarci bave traženjem smisla.

Predstava „Ukroćena goropad“ komparira oba ova principa, oslanjajući se na određene aspekte ženske seksualnosti i muške dominacije u savremenom i modernom glumačkom izrazu koji je zasnovan na Šekspirovom poimanju pozorišta, igre, vremena i prostora. U tom kontekstu, elizabetanski stavovi o ženskoj seksualnosti i muška dominacija su element veće matrice odnosa društvenih moći. Odnosa među polovima, društvenih praksi i društvenog rituala jedna je od glavnih tema i borbi našeg vremena. Komad je danas posebno aktuelan jer se dovodi u pitanje rod. Šekspir nas uvek vraća na izvor osnovnih principa ljudskog bića.

Ali mi nećemo ništa reći na našu temu, ako ne postavimo ptanje: da li postoji specifični ženski smisao, koji se razlikuje od muškog? I ako je tako, može li se očekivati da se ženski smisao pronađe u muškom svijetu? Kao reditelj sam imao iskustva sa psihološkim senčenjima ženskih likova. Čini mi se da su ženski likovi uvijek psihološki tananije osenčeni nego muški; ženski smisao meni liči na harfu, a muški na gitaru, broj žica je različit. Time ne želim dati prednost ženama pred muškarcima u smislu senzibiliteta, jer ja znam da je još od učenja o animusu i anime uobičajeno da se tako govori. Naš zadatak u pozorištu je da rušimo stereotipe o muškom i ženskom.”

Dejan Projkovski

REČ DRAMATURŠKINJE

Mimezis, Šekspir

„Prva Šekspirova drama u drami, nalazi se u jednom od njegovih najpoznatijih dela „Hamlet”, a radi se o Mišolovki. Ova vrsta dramske samosvesti, samocitat-nosti, svojstvena je mnogim Šekspirovim djelima, pa ni „Ukroćena goropad” nije lišena ovog principa. Metateatralnost, sigurno je prije 400 godina bio supermoderan princip, ali je jednako neverovatno što sve može sa tim principom da se uradi danas, kada se tog posla lati neko obdaren raskošnom maštom i pozorišnom veštinom.

„Ukroćena goropad” nije materijal za postdramski teatar, zato što se princip mimezisa u ovom Šekspirovom komadu apsolutno primjenjuje, i sve je oponašanje i podražavanje, pa čak neverbalni ili paraverbalni znakovi u predstavi imaju veoma utemeljenu simboličku upotrebljivost. Ima nešto u tom samopredstavljanju kod Šekspira, što se neosporno preslikava na sve aspekte rada na predstavi. Zavodljiva i magična igra kojom ovaj maestralni pisac vlada, objašnjava i gledaocu i glumcu gotovo iste stvari: suštinu i lepotu pozorišne umetnosti. Glumac ima potrebu da se približi gledaocu, dajući mu neograničen prostor komunikacije sa njim, čak se dirljivo vezujući za njega. Nije novina da Šekspir u komadima onemogućava potpunu teatralizaciju u njenoj definiciji, ali stvar se završava u veštini reditelja, kakav Dejan Projkovski (sa šest, do sada režiranih Šekspirovih komada) zaista jeste i u rediteljskom ključu kojim kroti ovu goropad.

Sadašnjost Šekspira tumači kroz povezana shvatanja sveta i načina na koji funkcioniše, kroz njegove poetičke stavove i elemente kojima je naša zbilja zatrpana. Tako smo i u ovom komadu postavljali pitanja kako sadašnjost podnosi Šekspira i da li su metapoetički delovi njegovih komedija, tragedija, njegovih soneta, okupljeni oko konstatacije da je Šekspir pisac koji je sve napisao.”

Dragana Tripković

BIOGRAFIJA REDITELJA

Dejan Projkovski je rođen 1979. godine u Bitolju, u Makedoniji. Diplomirao je i magistrirao Pozorišnu režiju na Nacionalnoj akademiji za pozorišnu i filmsku umjetnost „Krsto Sarafov“ (NATFA) u Sofiji (2002) i iste godine debitovao na profesionalnoj sceni.

Jedan je od vodećih makedonskih pozorišnih reditelja i profesora Pozorišne režije i Glume na Univerzitetu za audio-vizuelne umjetnosti Europa Prima. Projkovski se potvrdio kao reditelj velikih dela svetskih klasika, stvarajući predstave specifične estetike i inovativnog scenskog jezika. Radio je predstave ne samo u svojoj domovini, već i u Srbiji, Bugarskoj, Rusiji, Turskoj, Crnoj Gori, Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini i koprodukcione predstave s nemačkim, italijanskim i slovenačkim pozorištima i festivalima.

Za izuzetna umetnička dostignuća dobio je niz domaćih i međunarodnih profesionalnih priznanja i nagrada. Na najvećem nacionalnom pozorišnom festivalu „Vojdan Černodrinski“ dobio je četiri Gran pri nagrade, kao i priznanje za režiju. Na Festivalu „Stobi“ dva puta je dobio nagrade za najbolju režiju, a na Festivalu FIAT dva puta nagrade za najbolju režiju i predstave. U poslednje dve godine osvojio je Nagradu za najbolju predstavu Judita na 64. Splitskom letu, za najbolju predstavu u Hrvatskoj / Nagrada hrvatskog glumišta, najveću pozorišnu nagradu u Turskoj AFIFE - „Pozorišni Oskar“, Nagradu kritike za najbolju predstavu u Turskoj, za najbolju predstavu na Bijenalu crnogorskog pozorišta, nagrade za najbolju režiju i predstavu na festivalu Profesionalnih pozorišta Vojvodine. Njegove predstave gostovale su na pozorišnim festivalima u Italiji, Njemačkoj, Turskoj, Francuskoj, Engleskoj, Srbiji, Hrvatskoj, Poljskoj, Sloveniji ,Rusiji, Crnoj Gori, Iranu, Mađarskoj.

Dobitnik je i nagrade „13. novembar“ (2014), najvećeg priznanja grada Skoplja za izvrsne umetničke rezultate.

***

GRADSKO POZORIŠTE IZ PODGORICE je profesionalno pozorište čiji je osnivač  Glavni grad Podgorica. Na svojoj sceni realizuje repertoar za decu i odrasle, a u okviru produkcije za decu ima lutkarsku i dramsku scenu.

Pionirski koraci napravljeni su 1951. godine u Titogradu, na inicijativu reditelja i dramskog pedagoga Vasilija Šćućkina, kada je osnovano „Pionirsko pozorište“. Već sledeće godine izvedena je prva premijera, „Crvenkapa“ u režiji Mirka Simića. 1994. godine pozorište je preimenovano u „Dječije pozorište“, sa svim atributima profesionalnog teatra. Predstavom „Zauvijek tvoj“ Stevana Koprivice u režiji Milana Karadžića uspostavljena je večernja scena, 1999. godine. Odlukom Skupštine Opštine Podgorica, od 27. decembra 2002. godine, etablirana je JU „Gradsko pozorište“. Period stasavanja i profesionalne artikulacije obeležen je angažmanom Vanje Popović, pozorišne producentkinje i energičnog pregaoca u domenu svih aspekata teatarske umetnosti.

Danas je „Gradsko pozorište“ jedan od nezobilaznih argumenata u kulturološkoj profilaciji  Podgorice, Crne Gore, sa vrlo visokim rejtingom u regionalnim okvirima. Lutkarske predstave, dramske predstave za djecu i predstave za odrasle imaju veliki odziv publike, a učešća i nagrade na renominarim festivalima kao što su „Festival pozorišta za djecu“ u Kotoru, „Međunarodni festival pozorišta za djecu“ u Subotici, „Sterijno  pozorje“ u Novom Sadu, „Jugoslovenski festival najboljih predstava“ u Užicu i drugi govore o visokim umjetničkim dometima.. U velikom broju izvedenih predstava izdavajaju se, po reakcijama publike i festivalskim nagradama: „Bajka o ribaru i ribici“, „Novela od ljubavi“, „Ženidba kralja Vukašina“, „Tri musketara“, „Snežana i sedam patuljaka“, „Zauvijek tvoj“, „Lukrecija iliti Ždero“, ,,Filomena Maturano“, „Čuvari tvog poštenja“, „Kozocid“...

Repertoar scene za decu oslanja se na velikim delima dramske literature za djecu i mlade ili adaptacijama proznih dela za istu ciljnu grupu. Gradsko pozorište neprestano radi i na motivisanju crnogorskih dramskih pisaca i reditelja da se angažuju u ovoj vrsti teatarskog izraza. Večernja scena ili scena za odrasle prati savremeno dramsko stvaralaštvo Crne Gore i regiona, kao i relevantnih autora svjetske dramske književnosti. Dečija  scena i scena za odrasle angažuju autore i umetnike svih pozorišnih profila iz Crne Gore i regiona.