Srpsko narodno pozorište, Novi Sad
Četvrtak, 28. jun u 20.00
Scena „Jovan Đorđević“

TIT ANDRONIK
Zagrebačko kazalište mladih (Zagreb, Hrvatska)
Režija: Igor Vuk Torbica

Prevod: Vladimir Gerić
Dramaturg: Katarina Pejović
Scenograf: Branko Hojnik
Kostimografkinja: Doris Kristić
Muzika: Alen Sinkauz i Nenad Sinkauz
Saradnica za scenski pokret: Blaženka Kovač Carić
Dizajn svetla: Aleksandar Čavlek
Dizajn zvuka: Miroslav Piškulić
Asistent kostimografkinje: Marta Žegura
Asistent reditelja: Robin Mikulić
Asistent dramaturga: Dorotea Šušak
Inspicijent: Milica Kostanić

Trajanje predstave: 2 h

Igraju:
Sreten Mokrović / Tit Andronik
Katarina Bistrović Darvaš / Tamora
Rakan Rushaidat / Aron
Mia Biondić / Lavinija
Petar Leventić / Saturnin
Adrian Pezdric / Mark Andronik
Dado Ćosić / Demetrije
Vedran Živolić / Hiron
Frano Mašković / Lucije
Jasmin Telalović / Alarb, Mucije, Macije, Dadilja
Milivoj Beader / Klaun
Robert Budak / Basijan, Emilije

Predstava  Tit Andronik u režiji Igora Vuka Torbice i izvođenju ansambla Zagrebačkog kazališta mladih premijerno je izvedena u martu ove godine.

Jednako dobro prihvaćen od strane publike i kritike, Tit Andronik Igora Vuka Torbice jedno je od ostvarenja koja su obeležila proteklu sezonu u regionu.

O predstavi

Tit Andronik je prva od deset tragedija Šekspira, napisana 1593. odmah nakon njegove prve istorijske tetralogije (tri Henrija VI i Ričard III), i ujedno jedan od Šekspirovih najkontroverznije tretiranih komada. U izvornoj recepciji izuzetno popularan (navodno se bez prekida izvodio 20 godina!), Tit Andronik je od 17. do 20. veka bio gotovo potpuno ignorisan, pre svega, zbog svog krvavog zapleta. Kao da se zapadna civilizacija licemerno htela odreći svoje krvoločne strane u umetničkoj interpretaciji, premda je u istorijskoj stvarnosti tu stranu neprestano i nemilice hranila i razrađivala. Tita Andronika su, tokom tog razdoblja, umanjivali vrednost čak tvrdeći da to nije Šekpsirov komad. Na novi, katarzični susret s Titom Andronikom ta je civilizacija bila spremna tek nakon kataklizme Drugog svetskog rata, kada je duh vremena, po riječima Adorna, slutio da ‘nakon Auschwitza više ne može biti poezije.’

Ipak, legendarna je Brookova postavka iz 1955. u Royal Shakespeare Company krv i nasilje tretirala kao metaforu, verovatno svesna blizine neposrednog iskustva realnog užasa, koji je bio zajednički činilac tadašnje Evrope i većine sveta. Važilo je to i publiku koja je ovu postavku sa velikim Lawrencom Olivierom i Vivian Leigh imala prilike gledati na gostovanju u Zagrebu, koje ostaje jednim od zvezdanih trenutaka svetske i regionalne pozorišne istorije.

Potom ga je rehabilitovao i u teoriji poljski teatrolog Jan Kott u svom čuvenom delu Shakespeare, naš savremenik.
Danas, 62 godine kasnije, svet je značajno drugačije mjesto – ili nije? Živimo u mešavini straha i uljuljkanosti, komfora i nesigurnosti, pod pretnjom latentnih lokalnih i globalnih ratova, s iskustvom strašnog rata na našim prostorima, omamljeni nezajažljivim konzumerizmom, otupljeni bujicom nasilja kojem svakodnevno svedočimo kroz medije. Mi, djeca 21. veka, impregnirani smo užasom i crnilom, a opet, jesmo li svesni šta je to zapravo? Je li nam kolektivni PTSP Domovinskog rata donio ikakvu novu spoznaju o prirodi zla? (Sa)osećamo li se istinski sa nebrojenim svakodnevnim žrtvama pojedinačnog ili masovnog nasilja? Sudeći po sadašnjem trenutku, odgovor na sva ova pitanja je – ne.

Stoga Tit Andronik. Kao drama o krizi vođe, o njegovoj odsutnosti;  kao svedočanstvo o generacijskom sukobu, o slepoj ambiciji starijih koji (čak i doslovno) proždiru vlastitu djecu, o mladima koji gube bitku sa stvarnošću radi vlastite pasivnosti i kratkovidosti; i, možda najviše, kao poligon za ispitivanje trivijalnosti zla, danas tako akutno prisutnog. Ansambl ZeKaeMa prihvata se ovog izazova s Igorom Vukom Torbicom kao rediteljem i Katarinom Pejović kao dramaturgom, u potrazi za drugačijim pogledima koja ovaj kompleksni komad nudi, u potrazi za novim pogledima na pitanja kojih se bojimo i ne želimo u njih gledati, a svesni smo da su nam od presudne važnosti.

Igor Vuk Torbica

Diplomirao 2013. na Katedri za pozorišnu i radio režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, u klasi prof. Alise Stojanović. Trenutno je na doktorskim studijama i radi kao stručni saradnik na Odseku pozorišna režija. Kao asistent režije sarađivao je na predstavama Dina Mustafića („Rođeni u YU”, Jugoslovensko dramsko pozorište, Beograd, te „Patriotic Hypermarket”, Bitef teatar, Beograd), Sonje Vukićević („Rodoljupci”, Srpsko narodno pozorište, Novi Sad) i Ane Đorđević („Četrnaesta”, Narodno pozorište Republike Srpske, Banja Luka). Režirao je Moliѐreovog „Don Juana” (Narodno pozorište „Toša Jovanović”, Zrenjanin), von Kleistov „Razbijeni krčag” (Jugoslovensko dramsko pozorište, Beograd), Tollerovog „Hinkemanna” (Zagrebačko kazalište mladih, Zagreb), von Horváthove „Priče iz Bečke šume” (Gradsko dramsko kazalište „Gavella”, Zagreb), Tolstojevo „Carstvo mraka” (Narodno pozorište u Beogradu).

Dobitnik je nagrade „Hugo Klajn” za najboljeg studenta Pozorišne režije u generaciji. Njegova ispitna predstava na trećoj godini, „Pokojnik”, dobila je glavnu nagradu festivala „Studio fest”, uvrštena je u redovni repertoar Jugoslavenskog dramskog pozorišta, a na Nušićevim danima u Smederevu proglašena je najboljom predstavom festivala. Za predstavu „Hinkemann”, Torbica je na Jugoslovenskom pozorišnom festivalu „Bez prevoda” u Užicu 2016. dobio nagradu „Ardalion” za najbolju režiju. Prema oceni stručnog žirija i mišljenju publike, to je bila najbolja predstava festivala. Na 31. festivalu „Gavelline večeri” najbolja predstava bila je ponovno „Hinkemann”, a Torbica je dobio Nagradu za režiju. Ista je predstava osvojila i Nagradu hrvatskog glumišta za najbolju dramsku predstavu u celini, a na nedavnom 24. međunarodnom festivalu malih scena u Rijeci, „Hinkemann” je osvojio čak četiri nagrade žirija, od čega Igor Vuk Torbica za najboljeg reditelja.

Zagrebačko kazalište mladih (Zagreb, Hrvatska)

Zagrebačko kazalište mladih je savremen, prestižni teatar koji drži korak sa evropskim trendovima izvođačke umetnosti, prepoznat i poštovan i van granica Hrvatske.

Višesmerne programske odrednice, iskusnan i agilan ansambl, Akademija kao jezgro budućih profesionalaca i pozorišno osvešćene publike, otvorenost ka projektima vaninstitucionalne scene, i sklonost ka istraživanju i različitim žanrovskim preplitanjima čine ga posebnim i važnim čvorištem na pozorišnoj sceni Hrvatske.

Umrežavanjem sa brojnim međunarodnim organizacijama, podupiranjem gostovanja i učešćem u koprodukcijama, ZaKaeMa je ustanovio svoju poziciju i na evropskoj pozorišnoj sceni.